استفاده از مراحل و روش‌های مدرن در فاز یک کمپوست سازی، زمان تهیه کمپوست را کاهش می‌دهد
و معمولاً به دلیل این‌که کل مدت این مرحله از کف قابل هوادهی و بونکر استفاده می‌شود ۱۴-۱۲ روز
است و حتی کمتر هم می‌شود.
با استفاده از روش‌های جدیدتر، از دست رفتن ماده خشک به‌طور چشمگیری کاهش می‌یابد. بقایای ماده آلی همراه با کربن در انتهای این
مرحله به‌عنوان ماده غذایی برای تشکیل اندام میوه دهی استفاده می‌شود. در این روش سریع و جدیَد، استفاده از فرمول ۳۰: ۱ کربن به
نیتروژن اثر منفی در حاصل خیزی کمپوست دارد.
قالب‌زنی
بعد از مرحله‌ی خیساندن کاه، تمام مکمل‌ها را به‌جز گچ به‌طور یکنواخت با آن مخلوط کرده و ماده‌ی حاصل را به‌صورت توده ردیفی در سوله
کمپوست انباشته کنید. اندازه، شکل و خصوصیات فیزیکی خاص قالب در تولید کمپوست:
۱-ابعاد استاندارد قالب باید تقریباً از، ۱۵۰-۱۸۰ سانتی‌متر عرض و ۱۲۰-۱۸۰ سانتی‌متر ارتفاع و طول که به مقدار آن بستگی دارد.
۲- دیواره‌های قالب را باید عمودی در نظر گرفت و از قسمت بیرونی به ضخامت ۸-۱۵ سانتی‌متر به سمت مرکز قالب فشرده باشد.
۳- قالب باید به‌گونه‌ای باشد که هرگونه افزایش در اندازه آن منجر به هسته بی‌هوازی در داخل آن گردد.
اندازه توده‌ها
در طی فرآیند کمپوست سازی، اندازه توده بسته به شرایط فیزیکی کاه و کلش تغییر می‌کند. به‌طوری‌که با تجزیه کاه و نرم‌تر شدن فیبرها،
ساختمان توده متراکم شده و جریان هوا محدودتر و اندازه‌ی توده کوچک‌تر می‌شود.
ابتدا جریان هوا در توده کاه تازه، راحت‌تر و درنتیجه اتلاف گرما از توده بیشتر و درنتیجه فعالیت‌های میکروبی کمتر صورت می‌گیرد. برای
جبران اتلاف انرژی، در صورت امکان اندازه توده را بزرگ‌تر گرفته و در مرحله ساخت توده، رطوبت لازم را در اختیار آن قرار می‌دهیم.
کمپوستی که با شرایط مناسب تهیه‌شده باشد، طی ۴۸-۹۶ ساعت، اکسیژن خود را کاملاً ازدست‌داده و وارد مرحله بی‌هوازی می‌شود.
حرارت قالب کم شده و حرارت موردنیاز فعالیت میکروبی شکل نمی‌گیرد. برای جلوگیری از این وضعیت باید در طی کمپوست سازی
چندین مرتبه قالب‌ها را زیرورو کرده و قالب‌زنی را تکرار کنیم.
کارهای ضروری
تهویه قالب کمپوست و جلوگیری از تولید کمپوست بی‌هوازی.
جبران آب تلف‌شده از طریق تبخیر
مخلوط کردن و افزودن مکمل‌های موردنیاز
مخلوط کردن کمپوست و جلوگیری از تجزیه ناهمگن و منطقه‌ای آن
درنتیجه تجزیه میکروبی حجم توده کمپوست فشرده‌شده و همراه بانفوذ آب ثقلی و آب تولیدی توسط میکروب‌ها به‌طرف پایین و مرکز
توده منجر به انسداد منافذ هوایی قالب شده و درنهایت فعالیت هوازی به‌ویژه در مرکز تحتانی توده از بین می‌رود که با استفاده از یک
دماسنج پایه‌بلند که به مرکز قالب می‌رسد، می‌توان از روی تغییرات دمایی، نحوه‌ی تخلیه اکسیژن را بررسی کرده و به‌این‌ترتیب با شروع
کاهش دما فعالیت میکروبی کند می‌شود.
در طی زیرورو کردن قالب، باید مواد اولیه ازدست‌رفته را جبران کرد. عموماً در دومین مرحله زیرورو کردن، مقداری گچ به‌منظور خروج
آمونیاک تولیدی به توده اضافه می‌شود.
درجه حرارت
شرایط کمپوست باید زمینه رشد میکروارگانیسم‌های هوازی را فراهم کند. در صورت وجود تمام شرایط، فعالیت مداوم میکروبی باعث ایجاد
حرارت ۸۲ سانتی‌گراد می‌شود. میکروب‌های موجود در کمپوست برحسب دما به دو دسته مزوفیل (در دمای کمتر از ۴۰ درجه) و ترموفیل
(در دمای ۴۰-۷۱ درجه) تقسیم می‌شوند.
در مراحل اولیه تهیه کمپوست باکتری‌ها و قارچ‌های با استفاده از هیدرات‌کربن به ترکیبات ازته حمله کرده موجب آزادسازی آمونیاک می‌شود
که این گاز آزادشده در مراحل بعدی با بالا رفتن دما موجب رشد دیگر میکروب‌ها می‌گردد. بعد از انباشتن توده کمپوست، عوامل مزوفیل در
لایه سرد خارجی باقی‌مانده درحالی‌که قارچ‌های گرمادوست بیشتر در مرکز توده جمع می‌شوند.
اکتینومیست ها به‌صورت لکه‌های سفید دور مرکز کمپوست را احاطه کرده و مکمل‌های ازته را تجزیه می‌کنند که حاصل آن آمونیاک بیشتر
است. در این مرحله هیدرات‌کربن موجود در کاه و کلش در اختیار میکروب‌ها قرار می‌گیرد. با بالا رفتن دما از ۵۶ درجه سانتی‌گراد فعالیت
میکروبی کند می‌شود و در دمای بین ۵۶-۷۴ درجه فعالیت‌های میکروبی و شیمیایی باهم انجام می‌شوند.
وسایل موردنیاز ساخت کمپوست:
۱- کف سیمانی: کف سوله باید سیمانی باشد تا آب در آن نفوذ نکند
۲- تراکتور بابکت با بیل مکانیکی کوچک به عمق ۸۰-۹۰ سانتی‌متر: برای زیرورو کردن کمپوست و خیساندن کاه و کلش و … استفاده می‌شود.
۳- قالب‌ها: از تخته‌های چندلایه با ابعاد مناسب محیط
۴-چهارشاخ دسته‌بلند: برای زیرورو کردن در مقیاس کوچک
۵-بیل پارویی: پخش مکمل‌ها
۶-شیلنگ آب و آب پاس سر
۷-دماسنج ساقه بلند و کاغذ تورنسل: برای اندازه‌گیری دما و اسیدیته کمپوست
و در پایان برای این‌که بدانیم فاز اول کار به‌پایان رسیده باید به یک سری ویژگی‌ها در کمپوست توجه نمود. کمپوست رسیده را می‌توان از
روی رنگ و بافت آن تشخیص داد که با شروع پاستوریزاسیون این ویژگی‌ها تشدید می‌شوند و پررنگ‌تر می‌شود. از این ویژگی‌ها می‌توان
به موارد زیر اشاره کرد:
کمپوست رسیده
۱- رنگ کمپوست به‌طور یکنواخت قهوه‌ای و تیره می‌شود.
۲-کاه هنوز بلند و خشبی بوده و باکمی فشار می‌شکند.
۳- با فشردن کمپوست، لابه‌لای انگشتان کمی خیس می‌شود.
۴-بوی تند آمونیاک از کمپوست متصاعد می‌شود.
۵- سطح کمپوست را لایه‌ای نازک سفیدرنگی از اکتونومیست ها فرامی‌گیرد.
۶- مقدار ازت کمپوست در کود اسبی طبیعی ۱/۵% و در کلش مصنوعی ۱/۷% است.
از مهم‌ترین دلایل موفقیت در مرحله دوم که عامل اصلی در افزایش عملکرد است به حرارت دادن کمپوست در فاز یک دارد. به همین دلیل
باید کمپوست را به‌صورت بیولوژیکی فعال کرد.
