ارتباط نمک‌های معدنی و قارچ
حدود یک درصد وزن قارچ را مواد معدنی تشکیل می‌دهد
قارچ‌های خوراکی ازنظر محتوای نمک‌های معدنی، غنی هستند به‌طوری‌که میزان نمک‌های معدنی در آنها از گوشت بیشتر و ۲ برابر سبزی‌ها است.
حدود یک درصد وزن‌تر قارچ را مواد معدنی تشکیل می‌دهد. قارچ‌های خوراکی حاوی مقادیر قابل‌توجهی پتاسیم، فسفر و مس، مقادیر مناسبی منیزیم، منگنز، روی و مولیبدن و مقدار کمی آهن، سدیم و کلسیم هستند. مقدار فسفر قابل‌جذب در قارچ‌های دکمه‌ای زیاد است.
آهن موجود در قارچ کم، ولی در دسترس است و ۳۰ درصد آن برای بدن قابل‌استفاده می‌باشد. کلسیم موجود در قارچ کم بوده، برای تأمین نیازمندی بدن کافی نیست. همچنین نسبت پتاسیم به سدیم در قارچ زیاد است که به همین دلیل برای مبتلایان به فشارخون زیاد، ماده خوراکی مطلوبی به شمار می‌رود.
میزان کلسیم و آهن موجود در قارچ برای تأمین نیازمندی‌های انسانی کافی نیستند، ولی مقدار پتاسیم و نسبت پتاسیم به سدیم بسیار جالب‌توجه هستند.
نقش نمک های معدنی در رشد قارچ:
- مواد مغذی ضروری: نمک های معدنی مانند پتاسیم، فسفر، منیزیم و کلسیم برای رشد و نمو قارچ ها ضروری هستند. این مواد مغذی در فرآیندهای مختلف سلولی مانند تنفس، فتوسنتز و سنتز پروتئین نقش دارند.
- فعالیت آنزیمی: نمک های معدنی به عنوان کوفاکتور برای بسیاری از آنزیم ها عمل می کنند. آنزیم ها پروتئین هایی هستند که سرعت واکنش های شیمیایی را در سلول ها افزایش می دهند. بدون نمک های معدنی، آنزیم ها نمی توانند به طور موثر عمل کنند و رشد قارچ مختل می شود.
- تنظیم اسمزی: نمک های معدنی به تنظیم تعادل آب در سلول های قارچی کمک می کنند. این امر برای حفظ عملکرد صحیح سلول ها و جلوگیری از کم آبی ضروری است.
