آشنایی کامل با قارچ نسترن + آرایه شناسی
آرایه شناسی
- فرمانرو: قارچ
- بخش: Basidiomycota
- کلاس: Agaricomycetes
- دسته: Agaricales
- تیره: Amanitaceae
- جنس: Amanita
- گونه ها: A. gemmata
- نام علمی: Amanita gemmate
جواهرنشان
قارچ نسترن Amanita gemmata که معمولاً به‌عنوان آمانیتای جواهرنشان یا آمانیتای نسترن مشهور است. اندام بارده آن دارای کلاهک است که سایه‌ای از رنگ زرد درخشنده دارد و قطر آن به‌طورمعمول ۲٫۵ تا ۱۲ سانتی‌متر (۱ تا ۴/۴ اینچ) است.
سطح کلاهک در هنگام مرطوب بودن چسبنده است و با زگیل‌های سفید مشخص می‌شود که به‌راحتی جدا می‌شوند.
کلاهک آن در ابتدا محدب است و وقتی بالغ می‌شود، به سمت بیرون می‌آید. بدنه این قارچ سفید است و هنگام برش تغییر رنگ نمی‌دهد. تیغه‌ها سفید هستند و از هم فاصله زیادی دارند. رنگ ساقه به رنگ زرد کمرنگ است و ضخامت آن ۴ تا ۱۲ سانتی‌متر (۱٫۶-۴٫۷ در سانتی‌متر) به طول ۰٫۵-۱٫۹ سانتی‌متر (۰٫۲-۰٫۷) ضخامت دارد. پوشش جزئی که بدن میوه جوان را پوشانده است در بلوغ به حلقه روی ساقه تبدیل می‌شود.
اسپورها تقریباً بیضوی هستند و اندازه آنها ۸-۱۰ و ۶٫۵-۷٫۵ میکرومتر هستند.
محل رویش قارچ نسترن
قارچ نسترن یک قارچ میکوریزی است که در اروپا گسترده است که می‌تواند به‌صورت منفرد، پراکنده یا گروهی رشد کند. برای میوه دهی زیستگاه‌هایی مانند جنگل‌های مخروطی و مخلوط و مسیرهای باریک را در تابستان و پاییز ترجیح می‌دهد.
قارچ نسترن قارچ سمی دارای سم موسکارین است، سم مشابه Amanita muscaria و Amanita pantherina و همچنین بسیاری از گونه‌های جنس Clitocybe و Inocybe است. اغلب با گونه‌های مختلف دیگر اروپایی اشتباه گرفته می‌شود. A. gemmata شباهت به کلاه مرگ کاذب، گریزت توئین و قارچ کلاه پلنگ دارد.
این‌گونه اولین بار در سال ۱۸۳۸ توسط قارچ‌شناس و گیاه‌شناس سوئدی، الیاس مگنوس فریس، به‌عنوان Agaricus gemmatus توصیف شد. این‌گونه در تاریخ خود به چندین جنس منتقل‌شده است و درنتیجه تعدادی مترادف ازجمله Amanita muscaria var انجام‌شده است.
(gemmata (۱۸۸۶، Lucien Quélet) ، Amanitopsis gemmata (۱۸۸۷، پیر آندره ساکارو)، Amanitaria gemmata (۱۹۴۰، ژان ادوارد گیلبرت) و Venenarius gemmatus ۱۹۴۸، ویلیام مریل.
اندام بارده قارچ نسترن
اندام‌های بارده به‌طورکلی زردرنگ هستند. کلاهک تازه که رنگ آن از رنگ زرد خامه‌ای مایل به زرد تا زرد طلایی است، در هنگام مرطوب بودن چسبنده است.
زگیل‌های سفید سطح کلاهک را زینت می‌دهند، اما معمولاً پوستی دارند و به‌راحتی در اثر باران شسته می‌شوند. آنها به‌طور تصادفی قرار می‌گیرند اما تمرکز بیشتری در مرکز دارند.
کلاهک به‌طورمعمول ۲٫۵ تا ۱۲ سانتی‌متر (۱٫۰-۴٫۷ اینچ) قطر دارد، و قبل از صاف شدن در دوران بلوغ، محدب است. بدنه این قارچ سفید است و هنگام برش هیچ تغییری نشان نمی‌دهد.
تیغه‌ها به هم چسبیده و سفیدرنگ هستند. آنها باهم کمی فاصله‌دارند. ساقه مایل به زرد کمرنگ ۴/۱۲ سانتی‌متر (۱٫۶-۴٫۷ در سانتی‌متر) به طول ۰٫۵-۱٫۹ سانتی‌متر (۰٫۲-۰٫۷ اینچ) ضخامت دارد، و یا تقریباً در عرض برابر است، یا کمی ضخیم در پایه است.
قارچ‌های جوان دارای پوشش جزئی غشایی هستند که از ساقه فوقانی تا حاشیه کلاهک امتداد دارند. با رشد قارچ، پوشش جزئی شکاف برداشته تا حلقه‌ای شفاف، دامن مانند و محو روی ساقه بماند.
در پایه ساقه یک جوانه سفید است که معمولاً یک لبه کوچک و رها را تشکیل می‌دهد.
مسمومیت
به نظر می‌رسد که مسمومیت ناشی از حضور موسکیمول و اسید ایبوتنیک است. معمولاً علائم مسمومیت در طی سه ساعت از مصرف قارچ به‌عنوان توهم بینایی، حالت تهوع، استفراغ، درد معده، اسهال، ضربان قلب و ضربان نامنظم و آهسته ظاهر می‌شود. موارد جدی شامل کما، تشنج یا مرگ بسیار نادر است.
Amanita gemmata یک قارچ میکرووریزی است، به این معنی که با ریشه گیاهان میزبان سازگار، یک رابطه متقابل مفید ایجاد می‌کند.
از طریق ارتباط، گیاه منبع کربنی را در اختیار قارچ قرار می‌دهد و قارچ مزایای مختلفی مانند مواد مغذی و محافظت در برابر عوامل بیماری‌زا را برای گیاه فراهم می‌کند.
پراکنش
این قارچ از خاک‌های شنی و کمی اسیدی استقبال می‌کند و اغلب در کنار صنوبر نروژ (Picea abies) رشد می‌کند.
قارچ به‌صورت مجزا، پراکنده یا به‌صورت گروهی در جنگل‌های مخروطی و مختلط، به‌ویژه در مسیرها و جاده‌ها رشد می‌کند.
این‌گونه در مناطقی از آسیا و اروپا پراکنده است. این گیاه به‌طور گسترده (به‌عنوان یک گونه خوشه‌ای) در آمریکای شمالی پراکنده‌شده است.
این‌گونه از جمهوری دومینیکن نیز گزارش‌شده است و در آمریکای جنوبی در شیلی و کلمبیا شناخته‌شده است. همچنین در آسیا قارچ در ایران و چین جمع‌آوری می‌شود.
