این اصطلاح به معنای اضافه کردن کمپوست اسپان ران شده به خاک است. از محاسن این عمل می‌توان به کوتاه کردن زمان ریشه دوانی در خاک اشاره کرد.
وقتی میسلیوم بدون هیچ عامل کمک کننده‌ای بخواهد رشد کند، و به سطح خاک پوششی بچسبد مدت زمان بیشتری صرف می‌شود در صورتی که اگر
این میسلیوم ها با خاک مخلوط شود، مشکل مدت زمان طولانی حل می‌شود. این اختلاف زمانی حدود دو روز است. خاک پوششی به سرعت توسط
میسلیوم پوشیده می‌شود و زمان رافلینگ را جلو می‌اندازد. به این معنی که حدود یک هفته می‌توان زمان برداشت فلاش یک را جلو انداخت.
عمل ککینگ
بهتر است، هنگام خاک دهی ۳۰۰-۵۰۰ گرم کمپوستی که اسپان در آن به خوبی رشد کرده است به هر متر مربع از خاک پوششی اضافه کرد. این عمل
ککینگ است. کمپوست پر شده‌ای که به عنوان ککینگ استفاده می‌شود باید عاری از هر گونه آلودگی باشد. امروزه تولید کنندگان اسپان مایه‌ی ککینگ
را نیز به صورت آماده روانه بازار می‌کنند. طول کاه و کلش این کمپوست بایستی کوتاه و در حد ۲ سانتی متر باشد.
این کار که عمل آوری را ۵-۷ روز تسریع می‌کند و موجب یک نواختی محصول می‌شود و خطر هجوم آفات و بیماری‌ها را کاهش می‌دهد و دوره رشد را
کوتاه‌تر می‌کند. از اسپان هم می‌توان به عنوان ککینگ استفاده نمود، اما دانه‌های گندمی که در سطح خاک قرار می‌گیرند باعث جذب باکتری‌ها و قارچ
های مضر می‌شوند.
تفاوت رافلینگ با ککینگ
عمل ککینگ زمان برداشت را جلو می‌اندازد ولی رافلینگ نحوه‌ی رشد میسلیوم و کیفیت باردهی را تغییر می‌دهد. رافلینگ به گونه‌ای عمیق‌تر می‌تواند
مقدار میسلیوم را در خاک پوششی زیاد کند. در هر دو روش مطرح شده، هنگام شخم زدن سطح خاک پوششی نباید زیاد صاف و یا پخش شود.
زیرا اگر سطح خاک به افشار زیاد مسطح شود موجب فعالیت باکتری‌های بی هوازی در خاک می‌شود. میسلیوم سعی می‌کند درون حفره‌های خاک
پوششی رشد کند و گره‌ها و پین‌ها در این نواحی تشکیل می‌شوند، پس با فشار روی خاک این میکروکلیماها را از بین نبریم.
نوع خاک پوششی
نوع خاک پوششی، چگونگی پخش آن روی سطح کمپوست، روی کیفیت و کمیت باردهی اثرگذار است. در طول دوره ریشه دوانی در خاک، همواره باید
میزان رطوبت خاک، دمای کمپوست، دمای هوا و پیش روی میسلیوم را در خاک به شدت تحت نظر بگیریم. از خاکی برای سطح بستر باید استفاده
شود که رطوبت آن در حد کافی و اشباع باشد تا میسلیوم در طول دوره‌ی کیس ران که می‌خواهد در خاک پنجه دوانی کند دچار بی آبی و خشکی
نشود.
یکی از کارهایی که می‌شود انجام داد برای ترغیب میسلیوم ها جهت ورود به خاک پوششی، خشک کردن سطح بستر کمپوست قبل از خاک دهی است
که قبل آن باید تخت کوبی انجام شود.
خشکی سطح بستر
برای خشک کردن سطح بستر کمپوستی، نایلون روی بلوک‌ها را برش دهید به این ترتیب سطح بلوک‌های کمپوست باز می‌شود و سطحشان صاف
می‌شود و دوباره توسط نایلون و روزنامه باید پوشانده شود.
شرایط محیطی در مرحله‌ی عمل آوری
در ابتدای مرحله‌ی زایشی، گونه‌های متفاوت قارچ شرایط متفاوتی نیز برای رشد دارند. اما به طور کلی یک سری ویژگی‌ها و تغییرات محیطی ثابت است.
دی اکسید کربن: غلظت مناسب دی اکسید کربن باید حدود ۵۰۰ تا ۸۰۰ppm رسانده شود. غلظت بیشتر آن برای باردهی مناسب نیست و برای رسیدن
به این غلظت باید از تهویه‌ی مناسب و شدید در مدت زمان کوتاه استفاده کرد.
درجه حرارت:
اکثر قارچ‌های خوراکی در درجه حرارتی کم‌تر از چیزی که برای رشد رویشی آن‌ها لازم است تولید اندام باردهی می‌کنند. بعد شکل گرفتن اندام‌های اولیه
باردهی درجه حرارت باید در حد ۱۶-۱۸ درجه سانتی‌گراد نگه داشته شود.
رطوبت نسبی:
در حین عمل آوری رطوبت مطلوب باید ۸۰-۸۵% باشد. اگر هنگام باروری قارچ رطوبت در اتاق‌ها بالاتر از حد معمول باشد باعث کاهش تبخیر و تعرق از
سطح قارچ‌ها می‌شود. باید رطوبت در حدی باشد که هم تبخیر و تعرق صورت بگیرد و هم سطح کلاهک قارچ خشک نشود. از آن جایی که تبخیر و
تعرق عامل اصلی انتقال مواد غذایی از کمپوست به کلاهک از طریق میسلیوم ها است.
پس نباید با بالا بردن رطوبت سالن کشت جلوی تبخیر و تعریق از سطح قارچ گرفته شود. از طرفی نیز رطوبت نسبی بالا در این مرحله باعث شیوع
آلودگی‌های باکتریایی می‌شود.
آبیاری:
با توجه به این مسئله که رطوبت سالن‌ها بعد از تشکیل ته سنجاقی‌ها به ۸۵% کاهش پیدا می‌کند.. به طور کلی برای برداشت هر کیلو قارچ چهار لیتر
آب لازم است. این آب باید توسط آب یاری به محیط کشت بازگردد.
در زمانی پین‌ها کوچک هستند باید از آب یاری چشم پوشی کرد چرا که در صورت آب یاری به سرعت آسیب می‌بینند و باعث تخریب هیف ها شده و
پین مردگی را به دنبال دارد. بعد از آب یاری باید تهویه‌ی شدیدی انجام بگیرد تا قطرات آب روی کلاهک قارچ خشک شود. در غیر این صورت، بیماری
باکتریایی سودوموناس قارچ‌ها را آلوده می‌کنند. زمان و مقدار آب یاری در اثر تجربه کم‌کم به دست می‌آید.
نور:
قارچ دکمه‌ای نیازی به نور ندارد. اما بعضی قارچ‌ها زمانی که اندام‌های میوه دهی تولید می‌کنند که مقدار کافی نور دریافت کنند. با این وجود شدت نور
باید به اندازه‌ای باشد که بتوان با آن مطالعه کرد. برخی دیگر از قارچ‌ها برای تولید اندام میوه دهی نیازی به نور ندارند.
